- το εκκλησάκι της Παναγίας της Πορτοκαλούσας, κάτω από το κάστρο του Άργους, και τις άσχημες τούμπες που φάγαμε μικρά προσπαθώντας να το ανέβουμε από τους βράχους
- το λικέρ πορτοκάλι, το πρώτο οινοπνευματώδες ποτό που δοκίμασα κρυφά στην πέμπτη Δημοτικού
- τα πεντανόστιμα κουλουράκια πορτοκαλιού, το σταθερό έθιμο της Αργολίδας με την έναρξη της συγκομιδής, και το ύφος της μάνας μου όταν
ανακαλυπτε ότι δεν έχω αφήσει ούτε ένα στην πιατέλα- τους εργάτες των πορτοκαλεώνων που μας κερνούσαν πορτοκάλια επειδή φωνάζαμε "ζήτω ο Καραμα(ν)λής", το μακρινό 1974, πιτσιρικάκια ακόμα των Παιδικών Σταθμών
- τη μάνα μου, πιτσιρίκα η ίδια στο φτωχό ορεινό χωριό της, που κοιμήθηκε ένα βράδυ με τη λαχτάρα ότι το πρωί που θα ξυπνήσει θα φάει ένα ωραίο ζουμερό πορτοκάλι και τελικά το είδε στα πόδια μιας νεκρής: η μάνα της το έστειλε φιλεμα στη δική της μάνα - η οποία επίσης είχε πεθάνει εκείνη τη χρονιά - μέσω της νεκρής συγχωριανής.
Και πόσες άλλες ιστορίες (μου)...
Χριστίνα Καπετανοπούλου
(Είναι ανάρτηση στο fb της φίλης Χριστίνας, με καταγωγή –και βαθιές αργολικές ρίζες – από το το Άργος)
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.