Ματαίως για τον τέως

Με το που έσκασε η πρώτη αναγγελία θανάτου του πρώην βασιλιά (και τελευταίου Έλληνα μονάρχη), ένιωθε κανείς τις μηχανές να ανάβουν στα social media δευτερόλεπτα πριν από την εκκίνηση χιλιάδων αναρτήσεων. Η πίστα ήταν έτοιμη άλλωστε εδώ και μέρες που διεξάγονταν τα «δοκιμαστικά» ενός προαναγγελθέντος θανάτου.
Και πώς είναι το σωστό; Έκπτωτος ή τέως; Γλύξμπουργκ ή Λήξμπουργκ (που έγραψε κάποιος ευπατρίδης Σεφερλής); Και η κηδεία; Πού και πώς; Και ποιοι.
Ο εκλιπών σήμαινε ακόμα κάτι σε πολλούς συμπατριώτες μας που έχουν το δικαίωμα να τον πενθήσουν –δημοκρατία έχουμε άλλωστε–, έχει όμως καμιά υποχρέωση να τον τιμήσει επίσημα η Ελληνική Δημοκρατία; Ε, ρε σόου που έχουμε να δούμε τις επόμενες μέρες και ερμηνείες του Συντάγματος που έχουμε να ακούσουμε {...]

{...} Παρότι πιστεύω ότι του αξίζουν τα περισσότερα από αυτά που του σέρνουν ακόμα και τούτη την ώρα (η εκεχειρία του πένθους έχει τελειώσει ως ιδέα), μου φαίνεται εύκολο και κακομοίρικο και χωρίς νόημα το κράξιμο του νεκρού. Ίσως επειδή τον είχα δει πριν από δυο-τρία καλοκαίρια στην Ύδρα από αρκετά κοντά, την ώρα που με το αμαξίδιο τον μετέφεραν, εμφανώς κουρασμένο, σε μια θαλαμηγό που είχε ένα χαρακτηριστικά ανάρμοστο και kinky όνομα που όμως δεν μπορώ να θυμηθώ με τίποτα (Ecstasy; Seduction; κάτι τέτοιο…).
Άμα δεις κάποιον, οποιονδήποτε, σε κατάσταση βαριάς αδυναμίας, σου μένει αυτή η εικόνα για πάντα για να σε κρατά νηφάλιο. Ακόμα κι αν ξέρεις ότι τις επόμενες μέρες θα γίνουμε ξανά μαλλιοκούβαρα για πάρτη του.

** Δύο αποσπάσματα από κείμενο του Δημήτρη Πολιτάκη στο lifo.gr. Ολόκληρο εδώ.