Το μήνυμα από τη Γαλλία: «Το τέλος μας θα είναι η πείνα σας»
Στις εξόδους στην επαρχία αντικρίζουμε το φουτουριστικό θέαμα μεγάλων εκτάσεων, άλλοτε καλλιεργήσιμων, καλυμμένων με φωτοβολταϊκά που λαμπυρίζουν στις ακτίνες του ήλιου. Είναι αδιανόητο: εκεί που αφθονούσαν τα καρποφόρα, τώρα αφθονεί η επίπεδη γυαλιστερή επιφάνεια που παράγει ηλεκτρικό ρεύμα και όχι οπωρικά.
Ο αγρότης, ο καλλιεργητής ή ο κτηνοτρόφος, είναι από τους πλέον σκληρά εργαζόμενους. Δουλεύει από το άγριο ξημέρωμα έως τη βαθύ σκοτάδι, καθημερινά, χωρίς ωράρια, χωρίς αργίες, απέναντι σε πολλούς αντιπάλους που μπορούν να ακυρώσουν σε μια μέρα, σε μια στιγμή, ό,τι ετοίμαζε για μήνες. Καύσωνες, παγετώνες, πλημμύρες, πυρκαγιές, χαλαζοπτώσεις, αρρώστιες φυτών και ζώων, ενεργειακή κρίση (που ανεβάζει κατακόρυφα το κόστος), έλλειψη εργατικών χεριών. Και βρίσκεται πάντοτε, σε κάθε πολιτική κατάσταση, αντιμέτωπος με ένα κράτος ράθυμο, αργοκίνητο και συνήθως ασυνεπές στις υποσχέσεις του.
Πέρα από όλα αυτά, ο αγρότης γίνεται στη λαϊκή συνείδηση καρικατούρα, γραφικότητα, όπως αυτός που «παίζει όλη τη σοδειά στο καζίνο της επαρχίας» ή όπως εκείνος ο ροδακινοπαραγωγός της κινηματογραφικής «Φαντασίας» που ερωτεύεται σφόδρα την τραγουδίστρια του σκυλάδικου, τη Φωτεινή (Ρένα Μόρφη), και ανεβαίνοντας στην πίστα να χορέψει της υπόσχεται «όλα τα ροδάκινα για πάρτι σου» και «θα κόψω όλα τα δέντρα για να βάλω λουλούδια γιατί μοιάζεις της μάνας μου».
Ο αγρότης είναι ο τροφός και τροφοδότης της κοινωνίας. Χάρη σε αυτόν σιτιζόμαστε, επιβιώνουμε –ακόμα και οβελίζουμε, τσικνίζουμε, διασκεδάζουμε. Τρέμω στη ιδέα, ιδιαίτερα μετά τις καταστροφές στη Θεσσαλία, ότι μια μέρα μπορεί να τρέχουμε από μανάβικο σε μανάβικο, από λαϊκή σε λαϊκή και από σούπερ μάρκετ σε σούπερ μάρκετ, για να βρούμε τους καρπούς που θα δώσουν συνέχεια στη ζωή των παιδιών μας.
Και τρομάζω μπροστά στο εφιαλτικό όνειρο μιας ζωής χωρίς αγρότες, τότε που θα κάνουμε το απονενοημένο: θα φυτεύουμε ζαρζαβατικά στους ακάλυπτους των πολυκατοικιών, στις γλάστρες και στις ζαρντινιέρες τού μπαλκονιού για έχουμε μια ντομάτα και ένα κολοκυθάκι στο τραπέζι μας. Και μαζί δεν θα κοιμόμαστε από τον φόβο μη μας κλέψουν τον καρπό ή και ολόκληρη την ντοματιά με τη γλάστρα. Ακραίο, δυστοπικό, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Εφιάλτης είναι αυτός. Τον περιγράφουν οι Γάλλοι αγρότες αναδεικνύοντας τον παγκόσμιο φόβο με ένα μήνυμα που φτάνει ως εδώ: «Το τέλος μας θα είναι η πείνας σας».
Για αυτό σεβόμαστε τον αγρότη όταν βρίσκεται στην ανάγκη να βγει στον δρόμο επειδή βουλιάζει. Δεν τον κάνει για να τρέξει στο καζίνο και να ακουμπήσει στη ρουλέτα τη σοδειά. Ούτε για να αφιερώσει όλα τα ροδάκινα σε κάθε αοιδό «Φωτεινή». Το κάνει για να υπάρχει, για να ζήσει. Μαζί να ζήσουμε και εμείς. Τον κατανοούμε και τον σεβόμαστε.
Διονύσης Βραϊμάκης
Πηγή άρθρου
HardDog
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.