Είχε ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στον Λευτέρη Παπαδόπουλο, τον σπουδαίο αυτό στιχουργό ( τον λες και ποιητή), ο οποίος έχει γράψει στίχους υπέροχους και χιλιοτραγουδισμένους.
Ο Παπαδόπουλος, είναι ίσως ο πλέον τραγουδισμένος στιχουργός στην Ελλάδα.
Έγραφε απλά, καθημερινά και με την παλιά, αλάνθαστη και ίσια στην καρδιά συνταγή: «Έρωτας, κοινωνία, αγάπη, θάνατος» και «Κουπλέ-ρεφραίν». Μόνο ο Μικρούτσικος έγραψε τραγούδια δίχως ρεφραίν, μόνο με «κουπλέ». Και τα καταξίωσε, χάρη στην μουσική και το ύφος του.
Σήμερα, πολλά από τα τραγούδια, για να τα τραγουδήσεις πρέπει να έχεις μαζί σου το «ντοσιέ» με τους στίχους.
Πώς, δηλαδή, να τραγουδήσεις ένα τραγούδι με στίχους - «κατεβατά»; Μου έχει τύχει να συνοδεύσω
στο πιάνο φίλους τραγουδιστές σε τέτοια «μακρυνάρια» τραγούδια και να ξεχνούν σε ορισμένα σημεία τους στίχους...Ο μέγας Γιώργος Μητσάκης, που έγραφε μόνος του πάντα στίχους και μουσική (και έγραφε αριστουργήματα) μου είχε πει: «Τί τα θέλεις; Τα τραγούδια είναι η ζωή. Όσο πιο απλή είναι, τόσο πιο όμορφη γίνεται»...
Ο Παπαδόπουλος, λοιπόν, που στην καθημερινή του ζωή ήταν αθυρόστομος (μέχρι παρεξηγήσεως) και φωνακλάς, όταν έπιανε το μολύβι για να γράψει , «κένταγε».
Μπορούσε να μπει αμέσως στην ψυχή του ακροατή, να τον κάνει είτε να χτυπήσει τα χέρια ρυθμικά είτε να σηκωθεί να χορέψει είτε να τον ρίξει σε βαθιά περισυλλογή...
Συνεργάσθηκε με όλους τους μεγάλους συνθέτες (πλην του Μάνου Χατζιδάκι) και πέτυχε να ντυθούν οι στίχοι του με υπέροχες μουσικές! Ποιος δεν έχει τραγουδήσει το «Άγαλμα», την «Φτωχολογιά», την «Άπονη ζωή», τα «Μάτια βουρκωμένα»;
Ήταν, βλέπεις, η εποχή που ο στιχουργός και ο συνθέτης είχαν επαφή, είχαν φιλίες, συνεργάζονταν στο στούντιο, τα έπιναν μαζί στην ταβέρνα ή στο σπίτι, το συζητούσαν το πράγμα. Δεν ήταν εκείνο το απαίσιο «γράψε μέχρι τη Δευτέρα δέκα τραγούδια γιατί έχω μια καλή φωνή», όπως γινόταν αργότερα και ίσως γίνεται και σήμερα.
Ποιος ξεχνά εκείνη τη φοβερή ζεϊμπεκιά «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου», που τραγούδησε ο μέγας Στράτος Διονυσίου, ο οποίος τότε εμφανιζόταν στο «Σου-Μου» της Ιεράς οδού μαζί με την Ανθούλα Αλιφραγκή και τον εκτίναξε ο Πλέσσας στα ύψη, με υπόδειξη και στίχο του Λευτέρη;
Όταν είχα αναλάβει υψηλά καθήκοντα στο φεστιβάλ Αθηνών, τον κάλεσα ένα βράδυ στη γνώριμη ταράτσα, με θέα Ακρόπολη και Ηρώδειο. «Να κοιτάξετε με αγάπη το ελληνικό τραγούδι. Να του δώσετε την θέση που του αξίζει». Το προσπαθήσαμε, φίλε Λευτέρη. Να είσαι καλά...
Δημήτρης Καπράνος
(Δημοσιεύτηκε στη Δημοκρατία με τίτλο «Για τον Λευτέρη της καρδιάς και του στίχου»)
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.