Όταν μετακομίζεις σε καινούργιο σπίτι, όλοι σου λένε «α, ωραία, μια νέα αρχή».
Στην πραγματικότητα, όταν μετακομίζεις έρχεσαι αντιμέτωπος με όλες τις προηγούμενες ζωές σου.
Κοιτούσα, από τη μέρα που άνοιξα την αποθήκη, τις μπότες του σκι.
Ακόμη τις κοιτάω, εδώ απέναντί μου είναι, σκέφτομαι ότι αντί να τις χώσω πάλι σε μια αποθήκη, μπορώ να τις κάνω βάζα, ας πούμε, ή ινσταλέισιον κάποιου τύπου.
Το σιχαίνομαι το σκι.
Συνδυάζει δύο πράγματα που μισώ: Το κρύο και τα ύψη. Άσε που έχω κι ένα διαλυμένο γόνατο από παιδί.
Πήγαινα όμως, στωικά, σε όλες τις βουνοκορφές της Ευρώπης, σε κατάμαυρες και απότομες και δύσκολες πίστες, στα πιο τρομακτικά λιφτ, πρέπει να ανέβαζα 300 παλμούς από τον πανικό, πήγαινα όμως.
Γιατί πήγαινα; Διότι ο πρώην άντρας μου, βόρειος γαρ, λάτρευε το σκι.
Εκείνος, λοιπόν, από την πλευρά του ήθελε αδιαπραγμάτευτα να με βάλει σ' αυτό που λάτρευε κι εγώ από την πλευρά μου ήθελα να μπω για να του κάνω τη χάρη.
Δύο άνθρωποι που «αγαπούσαν» ο ένας τον άλλον με τον πιο λάθος τρόπο, ο ένας με καταναγκασμούς και ο άλλος με υποταγή· αν με έβαζαν να βγάλω λόγο για τη λάθος αγάπη, θα έδειχνα απλώς δύο μπότες του σκι. Και δίπλα το μαχαίρι των καταδύσεων. Είμαι κλειστοφοβική. Πας έναν κλειστοφοβικό άνθρωπο να κάνει καταδύσεις; Καλύτερα να τον βάλεις να κοιμάται σε φέρετρο. Και τι θα κάνεις, θα ρωτήσετε. Θα πάρεις βιογραφικό του άλλου, πριν ερωτευτείς, αν έχετε μόνο κοινά ενδιαφέροντα; Όχι βέβαια. Είναι ωραία και τα διαφορετικά ενδιαφέροντα, σου ανοίγουν ορίζοντες. Επίσης δεν ερωτευόμαστε ρέπλικες του εαυτού μας, αλίμονο... Ή μήπως το κάνουμε; Οταν θέλεις να μετατρέψεις τον άλλον σε ρέπλικα του εαυτού σου, εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα. Δεν αγαπάς αυτόν, αλλά αυτό που θέλεις να είναι. Βασικά αγαπάς μια προέκταση του εαυτού σου. Πιο βασικά, δεν αγαπάς καν. Γνωρίζεις τη Μαρία που είναι όλη μέρα ξάπλα στην παραλία διαβάζοντας, γράφοντας και πίνοντας μπίρες και θες να την κάνεις χιονοδρόμο αλπινιστή. Αδιαφορείς αν πονάει το γόνατό της, αν τρέμει στα λιφτ, αν παθαίνει κρίσεις πανικού στο βυθό και επιμένεις να της αρέσουν αυτά που σ' αρέσουν κι εσένα.
Πρέπει να της αρέσουν, πώς γίνεται αυτό που αρέσει σε σένα να μην αρέσει σε ΟΛΟΥΣ; Κι αυτή αντί να σου πει «άσε μας πουλάκι μου, πήγαινε να κάνεις το σκι σου και τα λέμε στο μπαρ», ακολουθεί μην και σε χάσει. Και ξυπνάει ένα πρωί σε κατάθλιψη και σου λέει «ως εδώ» κι εσύ δεν έχεις πάρει χαμπάρι τίποτε, διότι ήσουν πάρα πολύ απασχολημένος τόσα χρόνια να την μετατρέπεις σε κάτι που εκείνη δεν ήθελε ποτέ να γίνει.
Ολοι τα έχουμε κάνει αυτά τα λάθη, είτε από τη μια πλευρά είτε από την άλλη, ανάλογα με το βαθμό της διαταραχούλας μας, άλλος στο ναρκισσισμό του, άλλος στην αλληλεξάρτηση, πνίγουμε τους ανθρώπους στις ανασφάλειές μας κι όταν μαθαίνουμε πλέον (κάποιοι από μας) ότι οι άνθρωποι δεν είναι δικές μας προεκτάσεις και πρέπει να τους σεβόμαστε και να βάζουμε όρια και να δεχόμαστε τα δικά τους και άγνωστες λέξεις όπως ενσυναίσθηση και κατανόηση, είναι συνήθως αργά.
Δύο άνθρωποι που «αγαπούσαν» ο ένας τον άλλον με τον πιο λάθος τρόπο, ο ένας με καταναγκασμούς και ο άλλος με υποταγή· αν με έβαζαν να βγάλω λόγο για τη λάθος αγάπη, θα έδειχνα απλώς δύο μπότες του σκι. Και δίπλα το μαχαίρι των καταδύσεων. Είμαι κλειστοφοβική. Πας έναν κλειστοφοβικό άνθρωπο να κάνει καταδύσεις; Καλύτερα να τον βάλεις να κοιμάται σε φέρετρο. Και τι θα κάνεις, θα ρωτήσετε. Θα πάρεις βιογραφικό του άλλου, πριν ερωτευτείς, αν έχετε μόνο κοινά ενδιαφέροντα; Όχι βέβαια. Είναι ωραία και τα διαφορετικά ενδιαφέροντα, σου ανοίγουν ορίζοντες. Επίσης δεν ερωτευόμαστε ρέπλικες του εαυτού μας, αλίμονο... Ή μήπως το κάνουμε; Οταν θέλεις να μετατρέψεις τον άλλον σε ρέπλικα του εαυτού σου, εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα. Δεν αγαπάς αυτόν, αλλά αυτό που θέλεις να είναι. Βασικά αγαπάς μια προέκταση του εαυτού σου. Πιο βασικά, δεν αγαπάς καν. Γνωρίζεις τη Μαρία που είναι όλη μέρα ξάπλα στην παραλία διαβάζοντας, γράφοντας και πίνοντας μπίρες και θες να την κάνεις χιονοδρόμο αλπινιστή. Αδιαφορείς αν πονάει το γόνατό της, αν τρέμει στα λιφτ, αν παθαίνει κρίσεις πανικού στο βυθό και επιμένεις να της αρέσουν αυτά που σ' αρέσουν κι εσένα.
Πρέπει να της αρέσουν, πώς γίνεται αυτό που αρέσει σε σένα να μην αρέσει σε ΟΛΟΥΣ; Κι αυτή αντί να σου πει «άσε μας πουλάκι μου, πήγαινε να κάνεις το σκι σου και τα λέμε στο μπαρ», ακολουθεί μην και σε χάσει. Και ξυπνάει ένα πρωί σε κατάθλιψη και σου λέει «ως εδώ» κι εσύ δεν έχεις πάρει χαμπάρι τίποτε, διότι ήσουν πάρα πολύ απασχολημένος τόσα χρόνια να την μετατρέπεις σε κάτι που εκείνη δεν ήθελε ποτέ να γίνει.
Ολοι τα έχουμε κάνει αυτά τα λάθη, είτε από τη μια πλευρά είτε από την άλλη, ανάλογα με το βαθμό της διαταραχούλας μας, άλλος στο ναρκισσισμό του, άλλος στην αλληλεξάρτηση, πνίγουμε τους ανθρώπους στις ανασφάλειές μας κι όταν μαθαίνουμε πλέον (κάποιοι από μας) ότι οι άνθρωποι δεν είναι δικές μας προεκτάσεις και πρέπει να τους σεβόμαστε και να βάζουμε όρια και να δεχόμαστε τα δικά τους και άγνωστες λέξεις όπως ενσυναίσθηση και κατανόηση, είναι συνήθως αργά.
Τέλος πάντων, μπορεί και να τις πετάξω τις μπότες του σκι, μπορεί και όχι, γενικά συνδιαλέγομαι με τα αντικείμενα αυτές τις μέρες, και μέσα από αυτά με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, με τον εαυτό μου δηλαδή.
Η σχέση μας με τα αντικείμενα... Άλλο τεράστιο κεφάλαιο.
Μαρία Δεδούση
(Από το fb)
(Από το fb)
Πηγή άρθρου
HardDog
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.